|
Былое трупам мусіць пасьці
|
Я дружбы з радасьцяй ня меў:
туга была заўсёды госьцяй.
І голас звонкі мой нямеў,
бы думы сьцятай маладосьці.
І маладосьці ня было,
не давялося ў горы высьпець;
яна сівым упала тлом
пад енк вятроў на дзікай высьпе...
На высьпе цела маё тнуў
імжою золкай час дрыготкі.
Успамінаў я даўніну,
жыцьцё бацькоў і думы продкаў.
Шчымела сэрца. І штодня,
каб гора крыўдай перагрызьці,
імкнуўся боль душы уняць
красою восеньскага лісьця.
Інакшых лекаў анідзе
знайсьці ні я ня мог, ні маці,
і гурт радні мае радзеў,
і чэзла спадчына – багацьце.
Няраз братоў сваіх, сясьцёр
на раду ў хату, помню, клікаў,
ды ня прыйшлі: іх сьлед расьцёр
варожы лад хадою шпікаў.
І сьлёзы буйныя плылі
і срэбрам падалі на рукі.
Калі, пытаўся я, калі
цярпеў хто дзе такія мукі?
Навокал – сьціша. Ні душы.
І толькі дзесьці ля дарогі
глухую цемру варушыў
вар’яцтвам выкліканы рогат...
Хто сам такога не адчуў,
ня вызнаў смаку сьлёз пякучых,
заўсёды будзе у ваччу
яго салодкім боль разлучын.
І сяньня ён у цёплы кут
паўзе ня першы раз, ня пяты,
каб не павіснуць на суку
ад чорных рук займанца, ката.
Мне сьцежкі ў цяжкай барацьбе
расчыніць лучнасьць наша насьцеж.
Былое, больш каб ня гібець,
кажу я, трупам мусіць пасьці.
1943
|
|
